Draaipunt!

Neeltje in een draaiende kraan. Dat was ook nieuw, naast een nieuwe ligplaats en een nieuwe winterstalling. Het is ons goed bevallen om eens te veranderen.

 

Neeltje is langs de kade onder de kraan geschoven.

Het achterstag is weggenomen en de giek ligt op het dak.

( jachthaven Lunegat, 5 september 2018) 

 

 

En zo draait de boot de kade op.

 

 

Op de afstandsbediening ziet de havenmeester ook het gewicht van het schip: bijna 12 ton.

 

 

Dan mag de schipper aan het werk. Spuiten maar.

 

 

Klaar voor de bok!

 

In de afgelopen weken genoten we nog van het verblijf op onze boot. Een paar keer lekker zeilen en ook wandelend of fietsend veel genieten van de nog steeds heerlijke temperaturen.

 

 

"Fingerspitzengefühl"…..

 

 

Nog steeds zomer.

 

 

Maar 's avonds wordt het al snel donker...….tijd om in te pakken.

 

Onze boot staat na 22 jaar Elburg nu bij Dokkumer Nieuwe Zijlen in de winterstalling. Een nieuwe thuishaven en een nieuwe winterstalling markeren ook ons draaipunt. Nu we allebei alle tijd hebben doen we ook samen de bootwerkzaamheden. En dat is wel zo gezellig! We liggen nu ook dicht aan zee. Bij goede gezondheid en goed weer kunnen we volgend jaar zo weg! 

 

Wij wensen alle lezers een goed winterseizoen en tot in het voorjaar van 2019.



 

Jan en Liesbeth.

 

 

 

De checklist

 

Zonsopkomst, gezien vanaf onze ligplaats in haven Lunegat.

Voor het eerst ligt onze boot op ruim twee uur autorijden van huis. We zijn benieuwd hoe ons dat bevalt. De autorit er naartoe kan gelukkig via een mooie route door Salland, Drenthe en Oost-Friesland. De afstand blijft echter voor ons te groot om even op en neer te rijden. Even naar de boot omdat je iets vergeten bent is er niet bij. Een checklist is dan handig. Dat geeft je rust. We lieten de boot al eens achter aan het Noord-Oostzeekanaal. Toen had ik al een checklist opgesteld. Die gebruiken we nu weer.

 

De checklist.

 

(en zolang we de sleutels nog hebben blijft Brunsbüttel nog in beeld......) 

In de afgelopen dagen waren we weer op de boot. Onze haven ligt aan het Dokkumerdiep, tussen Dokkumer Nieuwe Zijlen en het Lauwersmeer. Vooral het eerste stuk, direct na de haven, is prachtig vaarwater. Op maandag konden we volledig onder zeil terug. Daarbij was het oppassen voor de ondiepe kanten van het vaarwater. De minst gemeten diepte in de geul was nu 2,90 m, maar vlakbij de recreatiebetonning gaat dit richting 1,50 m. Vooral bij drukke vaart blijft weinig ruimte over.

 

Zeilend over het Dokkumerdiep.

 

In Lauwersoog heeft men aan de dijk ten zuiden van de visafslag een passantensteiger gebouwd. Zo is Lauwersoog te bezoeken zonder een ligplaats in de haven te moeten opzoeken. Een heel mooi initiatief! Even aanleggen en bijvoorbeeld een terrasje pakken bij " 't Booze Wijf " geeft een perfect vakantiegevoel. En als er dan een lekker fris zeewindje komt die je terug naar de thuishaven blaast kan de dag niet meer stuk.

 

De nieuwe passantensteiger in Lauwersoog, een mooi initiatief!

Zo genieten wij van de natuur aan het Lauwersmeer. Door mijn knieblessure dit jaar geen grote vaartochten, maar wel een heerlijk vakantiegevoel. En ook volgend jaar liggen we nog op slechts 1,5 uur varen van de zee!

 

In stilte langs het ruisende riet. Dat geeft zo'n fijn gevoel.

 

Wordt vervolgd, Jan 

We zeilen weer!

Het heeft even geduurd maar op maandag 2 juli kon de boot in het water en op woensdag zeilden wij 's morgens uit de haven van Urk het IJsselmeer op. Door een ontsteking in mijn rechterknie was varen lange tijd niet mogelijk en heeft Neeltje twee maanden in Elburg staan wachten.

 

Vroeg in de ochtend voor de kust van Urk, het zeilgevoel is terug.

We hebben de boot naar de haven Lunegat aan het Lauwersmeer gevaren. Dat is voor deze zomer de ligplaats. Afhankelijk van mijn knie (en van het weer) gaan we van daar uit tochten maken. We hopen ook nog een keer "buitenom" te varen.

 

Neeltje in jachthaven Lunegat (gemeente Noordoost-Friesland) in het Lauwersmeergebied.

Een tocht naar de Oostzee ging dus weer niet door. We zijn eind mei nog wel met de auto naar Rügen gereden. Onze eerste vaartocht van dit jaar was dan ook met onze Fiësta op de veerpont!

Onze "Oostzeetocht" van 2018: de Wittower Fähre

Het was erg teleurstellend dat we niet nog een keer met de boot konden gaan. Het was een bijzonder mooi voorjaar met heel rustig weer. En, heel opvallend, eind mei nog erg weinig boten op het water en in de havens van Rügen. Mochten we ooit nog een keer met de boot Rügen aan doen: In het zuiden gaan we beslist naar de haven van Lauterbach en in het noorden moet Lohme aangelopen worden.

 

Een pareltje op Rügen: het haventje van Lohme met op 31 mei nog slechts twee gasten.

Maar zien wat volgende jaren gaan brengen. We merken dat we wat ouder worden en moeten onze tochten wat beperken. Ik sluit nog niets uit. Zeilen blijft mooi, dan maar wat minder.

 

Prachtig zeilweer op 8 juli. (Lauwersmeer bij Oostmahorn)

Wordt vervolgd, Jan

Vaarklaar

Na het laswerk, zie voorgaand bericht, wilde ik nog wat bijplekken. Daarvoor moet het droog weer zijn en liefst niet al te koud. Voor deze week werd al ruim van tevoren droog zomerweer voorspeld en ik heb daarop gewacht. Het weer werd daadwerkelijk zomers met een recordtemperatuur van 28 graden op donderdag 19 april, ongekend! Voor diegenen die al op het water waren natuurlijk helemaal fantastisch, maar ik was er ook erg blij mee.

Naast de eerder onderzochte plekken op het onderwaterschip heb ik nog een aantal kleine plekjes behandeld aan dek: Een paar beschadigingen op de railing, een tweetal op de pet van het salondak en een roestplek bij één van de twee loosgaten in de gasbun. De antifouling is plaatselijk bijgewerkt.

Tegelijk is de boot weer schoongemaakt, nagekeken en ingericht. Enkele zaken zijn vervangen waaronder een tweetal anodes. Al met al vier werkdagen achter elkaar in stralende zonneschijn. Nu heb ik zin in varen!

Neeltje is vaarklaar en staat bij 28 graden in het zonnetje, Elburg 19 april 2018

 

Wij wachten nog even tot we vanaf 1 mei beiden alle tijd hebben. Dan gaat de boot het water in. Hopelijk is het in mei net zo mooi weer als in deze aprilweek.

Ik bericht na afloop over onze tochten en belevenissen in deze zomer.
Ik wens jullie allemaal een goed vaarseizoen en tot later.

Jan

Huiddiktemeting en laswerk

Instandhouding: "Het treffen van maatregelen en het uitvoeren van werkzaamheden om het object te behouden voor het gestelde doel."

 

 

Het instandhoudingswerk aan deze spoorbrug gaat continu door.

Forth Bridge, Queensferry, Schotland 1995.

Bij een stalen schip krijg je het gevoel ook continu bezig te zijn met instandhouden...

Huiddiktemeting

Het casco van ons schip is volgend jaar 30 jaar oud. Aan de buitenzijde ziet het er nog strak uit. Maar hoe is de binnenzijde? Op die delen waar geen betimmering zit is geen enkel probleem te zien. Achter betimmering is natuurlijk niets zichtbaar. Ik benaderde Blonk Jachtexpertise uit Harderwijk en liet de huiddikte meten. Zie: http://www.blonkjachtexpertise.nl/huiddiktemeting

Ik wilde geen rapport maar alleen zelf weten hoe de huiddikte was van het onderwaterschip. Neeltje heeft een wanddikte van 4 mm, het vlak is 8 mm dik en de kielzool 10 mm. Die waarden werden ook keurig gemeten. Geen roestvorming dus, behalve op één enkel punt aan zowel stuurboord- als bakboordzijde: ter hoogte van de bodem van de ankerkettingberging. Tot mijn verbazing waren de twee plekken al een keer met plamuur behandeld. Nu waren ze met een priem door te slaan.

Ai, ai, twee gaatjes in de boot..... dat was schrikken!



 

De 10 cm brede dubbeling (5cm uit hart gaatje) wordt doorgetrokken tot aan de steven.

 

Naderhand hoorde ik dat roestvorming in de ankerkettingberging een veel voorkomend probleem is bij stalen schepen, zelfs bij extreem dure jachten. De opgehaalde ketting neemt water en vuil mee naar binnen. Ook kan regenwater of overkomend buiswater in de opening op het dek lopen. Dat water moet worden afgevoerd. Daarvoor is in mijn schip een leiding gemaakt naar een bilgputje. Dat daar nooit water uit kwam had bij mij een belletje moeten doen rinkelen. De leiding bleek totaal verstopt te zijn! Waarschijnlijk al vele jaren. Daardoor bleef er water staan en dat geeft natuurlijk roest onderin de kettingberging en aantasting van de bootwand.

Laswerk

De oplossing: Laswerk! "Ach," zei iemand tegen mij, "daar zet je zo een plaatje tegenaan". Zo makkelijk gaat dat echter niet. Lassen geeft ter plekke een zeer hoge temperatuur. Dat kan hout makkelijk in brand zetten. Gelukkig was er ter plekke slechts gedeeltelijk een betimmering. Die heb ik kunnen verwijderen.
Tijdens het lassen bleef ik binnen als brandwacht. Dat is een voorwaarde om veilig te kunnen lassen. Eventuele vlamvorming is dan direct te doven. Gelukkig hoefde ik niet in actie te komen. Het lassen veroorzaakte alleen het smelten van de coating. Ik kon het lassen dan ook aan de binnenzijde volgen! Dat ging wel gepaard met een behoorlijke (en stinkende) rookontwikkeling. Soms werd het ijzer even rood. Ik kon me voorstellen dat brandbaar materiaal dan direct vlam zou vatten. Lassen aan de buitenzijde kan dus echt niet zonder zicht op de binnenzijde.

De lasser Jan Moinat is hier de lasnaden aan het bijwerken.  

Ik heb gekozen voor een kleine dubbeling ter hoogte van de bodem van de ankerkettingberging. Een extra plaatje van 4 mm tegen de bestaande wand. Het mooiere en mogelijk ook duurzamere vervangen van een stuk wand was voor mij te ingrijpend.

 

Het schoongemaakte staal is direct voorzien van een laag primer, aan buiten- en binnenzijde.

 

Het is van belang dat de openingen aan de binnenzijde goed worden afgesloten. Ik ga epoxyplamuur aanbrengen. Later worden nog meerdere lagen primer aangebracht en aan de binnenzijde naast een coating ook  een bekleding om het beschadigen door de ankerketting tegen te gaan.

 

Wordt weer vervolgd, Jan